Adopcja serca na odległość parafii św. Hieronima w Starej Miłosnej

Parafia św. Hieronima w Starej Miłośnie podęła od 22 lutego 2021 roku tzw. adopcję serca na odległość. Akcja polega na wsparciu duchowym (odmówieniu poniższej modlitwy za dziecko) i materialnym dzieci  z krajów ubogich. Wsparcie materialne polega na wpłacie 60 zł miesięcznie (720 zł rocznie) na pokrycie kosztów utrzymania takiej adoptowanej osoby. Adopcję serca na odległość może podjąć każdy parafianin, bliższe informacje w zakrystii. Prosimy  i zachęcamy do modlitwy za adoptowane przez naszą parafię dziecko (tekst poniżej).

ks. Prob. Dariusz Marczak

Modlitwa za adoptowane dziecko

Polecam Ci, Panie, moje dziecko, które nazywa się Hermany Antonio Santos Lopes, które to swoim sercem adoptowałem. 

Pragnę mu pomóc, aby mogło ukończyć szkołę i żyć w lepszych warunkach. 

Spraw Panie, aby mogło doświadczyć godności bycia Dzieckiem Bożym.

Błogosław mu i obdarz go zdrowiem duszy i ciała.

Niech w swoje życie niesie przesłanie,  że Bóg jest dobry, kochający i miłosierny.

Maryjo Matko wszystkich dzieci, miej swojej w opiece moje adoptowane dziecko Herman`ego,

strzeż je od złego i prowadź do Jezusa, Twojego Syna.

Amen.

Chłopiec nazywa się Hermany Antonio Santos Lopes. Urodził się 28 sierpnia 2007 roku. Pochodzi z Wysp Zielonego Przylądka  (Cabo Verde) i mieszka w miejscowości Ribeira das Pombas na wyspie Santo Antao. Jego rodzice to Maria de Ceu Monteiro Santos i Antonio Lopes. Ma jednego brata. Obecnie uczęszcza do 8 klasy szkoły podstawowej. Jest ochrzczony i chodzi na katechezę. Jego rodzina żyje w bardzo ubogich warunkach. Zielony Przylądek to kraj bardzo ubogi ze względu na surowe warunki klimatyczne.

Wyspy Zielonego Przylądka

Kraj i nazwa: Zielony Przylądek (w języku portugalskim Cabo Verde) to kraj wyspiarski, położony na Oceanie Atlantyckim w odległości 620 km od zachodniego wybrzeża Afryki. Nazwa kraju pochodzi od znajdującego się na wschód od wysp Przylądka Zielonego – najbardziej na zachód wysuniętego punktu kontynentalnej Afryki.

Geografia: Wyspy Zielonego Przylądka stanowią archipelag 12 wysp – 10 większych i 2 mniejsze. Dzielą się one na dwie grupy: Wyspy Zawietrzne (Ilhas de Barlavento) położone na północy: Santo Antão, São Vicente, Santa Luzia, São Nicolau, Sal i Boa Vista i Wyspy Podwietrzne (Ilhas de Sotavento) leżące na południu: Maio, Santiago, Fogo i Brava. Wszystkie wyspy są górzyste (najwyższy szczyt Pico – 2.829 m n.p.m.) i zajmują powierzchnię 4033 km². Wszystkie, oprócz wyspy Santa Luzia, są zamieszkane. Główne miasta to Praia (stolica kraju)– 113 364 mieszkańców, Mindelo – 70 611 mieszkańców, Santa Maria – 17 231 mieszkańców, Santa Cruz – 9 488 mieszkańców, São Filipe – 8 189 mieszkańców.

Ludność: Wyspy te były niezamieszkałe aż do ich odkrycia. Zostały zaludnione dopiero w XV wieku przez niewolników pochodzących z różnych części Afryki (głównie z Senegalu) zostawianych tu przez portugalskich handlarzy niewolnikami. Były to najczęściej niemowlęta urodzone na statku, ludzie umierający i osoby chore lub niedołężne, które nie miały szans dotrzeć żywe do Europy lub nie stanowiły żadnej wartości handlowej. Dzisiejsi mieszkańcy Cabo Verde to potomkowie tamtych ludzi oraz portugalskich kolonizatorów. Dzisiaj około 3/4 społeczeństwa to mulaci, reszta ludności jest pochodzenia afrykańskiego i europejskiego (zwłaszcza Portugalczycy). Na wyspach żyje ok. 1/3 ludności, natomiast 2/3 ludności żyje poza granicami kraju (głównie w USA, Portugalii i Holandii). Ponad połowa ludności zamieszkuje główną wyspę archipelagu – Santiago. 3/4 ludności nie skończyło 15 lat; średni wiek wynosił ok. 17 lat, jest to spowodowane emigracją dorosłych. Znaczną część społeczeństwa stanowią samotni rodzice lub osoby żyjące w wolnych związkach. Jedynie 20% dorosłych zawarło formalny związek małżeński. Zwyczaj niezawierania małżeństwa jest spuścizną portugalskiego systemu prawnego, który zabraniał małżeństw pomiędzy wolnymi a niewolnikami.

Język: Językiem urzędowym jest język portugalski, jednak większość ludności posługuje się językiem kreolskim (tzw. Krioulo). Jego podstawą jest na ogół język portugalski. Od kilku lat nasilają się żądania przyznania językowi kreolskiemu statusu języka urzędowego.

Historia: Wyspy Zielonego Przylądka były niezamieszkane aż do kolonizacji portugalskiej. Pierwszą z Wysp Zielonego Przylądka – Boa Vista, odkrył w 1456 Alvise Cadamosto – wenecki żeglarz w służbie portugalskiej. Data ta jest uważana za datę odkrycia Wysp, chociaż większa część archipelagu została odkryta dwa lata później – w 1458 przez Portugalczyka António da Noli, który nadał im obecną nazwę. Był on także pierwszym administratorem Wysp. Osadnictwo na wyspach rozpoczęło się od powstania w 1461 niewielkiej portugalskiej bazy wojskowej na wyspie Santiago. Od 1496 archipelag oficjalnie stał się portugalską kolonią. W 1513 przeprowadzono pierwszy spis ludności na Wyspach Zielonego Przylądka. Według jego wyników na Archipelagu żyło 162 mieszkańców, w tym 58 białych osadników, 16 wolnych Afrykańczyków i 12 duchownych; resztę stanowili żołnierze i więźniowie. Spis nie uwzględniał niewolników a szacuje się, że w tym okresie żyło ich tam ok. 13 000. Od czasu odkrycia wyspy były ważnym punktem na drodze między Portugalią a Indiami, zaś w latach 1500–1620 wyspa Santiago była głównym   centrum światowego handlu niewolnikami. W XVIII wieku wyspy były ważnym portem wielorybniczym. Koniec XVIII wieku to początek upadku gospodarczego Wysp Zielonego Przylądka, związany z końcem handlu niewolnikami. Wówczas rozpoczęła się emigracja ludności do USA i Brazylii. Wkrótce potem także wielorybnicy wytępili północnoatlantyckie stada wielorybów i zaczęli poszukiwać nowych łowisk. W XIX wieku wyspy na krótko stały się ważnym punktem na mapie żeglugi, a to dzięki temu, iż stanowiły centrum załadunku węgla dla parowców kursujących po Oceanie Atlantyckim. Po wybudowaniu Kanału Sueskiego w latach 70-ątych XIX wieku znaczenie Wysp jako portu tranzytowego w drodze do Azji upadło zupełnie. Przez cały XIX i XX wiek Wyspy opuszczało wielu mieszkańców, którzy za granicą szukali lepszego życia. Kryzys gospodarczy nie został praktycznie przełamany do dziś. W XX wieku pojawił się ruch narodowowyzwoleńczy, który spowodował, iż Wyspy najpierw przestały być kolonią a potem 5 lipca 1975 uzyskały niepodległości.